Als ik dit schrijf ben ik ruim een week gestopt met de borstvoeding. Twee jaar en vier maanden heeft hij bij me gedronken, en dat had ik nooit gedacht of durven dromen. Waar het bij Kate helemaal niet lukte, haalde ik met Mick gemakkelijk de twee jaar. En we deden er nog vier maanden boven op. De slagroom zeg maar, op een heel trotse taart.

Ik voelde aan alles dat het begon op te raken. Mick dronk alleen nog voor het naar bed gaan en sporadisch wanneer hij vroeg wakker werd of niet lekker was. Vaak een paar slokken en dan viel hij als een blok in slaap. Toen manlief en ik twee nachten weg gingen en de kinderen bij opa en oma bleven leek het een goed moment om er wellicht een einde aan te laten komen. Twee romantische dagen in Limburg verder (en een stuwing waar je u tegen zegt…) kwam ik vol goede moed thuis met de beste intenties om te stoppen. Nou ja, vol goede moed? Misschien eerder halfvol. Mick was zielsgelukkig ons weer te zien en wilde, vanzelfsprekend, niet anders dan direct bij mij drinken. Vijftien minuten lang hield ik hem af en toen brak ik, zo overstuur was toch ook niet nodig. Niet gelukt, helaas, of toch wel?

In de dagen die volgde bleek al snel dat, hoewel Mick er op zijn beurt nog volop zin in had, mijn melkproductie ernstig was gedaald. Nu zal hij zelf wel afhaken dacht ik. Maar nee. Mick blijkt een volhouder.

Dan, een week later, gaat het meer zeer doen dan dat het iets oplevert en hak ik op een dinsdagochtend de knoop door. Dit is de laatste keer. Ik vertel Mick dat de melk op is. En het drinken klaar. ‘s Avonds weer. De melk is op, het drinken klaar. Gewapend met een tuitbeker warme melk ga ik de strijd aan. De eerste, niet de laatste, maar ik heb geluk. Het blijft bij slechts twee momenten van hard huilen en een brekend moederhart.

Het is wel even wennen. Hoewel Mick het bijzonder goed doet, hij vraagt er verrassend genoeg amper naar, zijn er wat gewoontes doorbroken en zijn we zoekende naar nieuwe rituelen. In slaap vallen aan de borst, of bijna, gaat niet meer. Ik merk dat Mick toch behoefte heeft aan even wat contact voor het slapen, en dus knuffelen we extra lang. Het liefst valt hij op mijn schouder in slaap, wat een prachtig alternatief is, maar ik heb liever dat hij het zelf doet. Voor wie mij al langer volgt weet dat dat niet Mick zijn sterkste kant is, dus het vraagt geduld. Buiten dat hangt hij de hele dag met zijn handen in mijn decolleté, of in mijn mouwen. In mijn nek, en soms gewoon in mijn gezicht. Huid-honger. Maar mama klaagt niet, dat heerlijke kroelen gaat snel genoeg weer voorbij dus ik neem het er mooi van!

Het stoppen brengt een hoop herinneringen naar boven. Van de eerste slokjes tot de laatste. Het kolven op werk, en soms onderweg in de auto. De slopende nachten waar ik als buffet fungeerde, de keren dat Mick het liefst ondersteboven dronk. De tanden, de nageltjes. Voeden in de draagzak onder het koken. Voeden onder het eten. Voeden na het eten, en daarna. Maar bovenal herinner ik me de momentjes. Het even weg uit de drukte, het samen zijn, dat kleine intieme stukje wat alleen van ons was.

En nu is mijn lijf dus ineens weer van mij. Geen buffet dienst meer, geen melktap. Vrij om een drankje te drinken zonder een planning. Gek idee. Ik kijk met een trots gevoel terug op de afgelopen twee jaar. Gezegend met een relatief makkelijke borstvoeding periode. Geen ontstekingen, geen kloven. Geen narigheid. Altijd meer dan genoeg melk en de absolute luxe van mijn kind altijd dichtbij op werk dus beperkt kolven. (Dat niet slapen bewaren we wel voor een andere blog 😉)

Het einde van een tijdperk, het einde van een mooie fase. Mooi om dit samen te kunnen afsluiten zo op de valreep van het oude jaar. Op naar nieuwe stappen in 2021. Voor nu, tijd voor een wijntje !

De mama van Kate & Mick